Wielka podróż psim zaprzęgiem

Za największe osiągnięcie Knuda Rasmussena uważa się jego V Ekspedycję Thule (1921–1924), najdłuższą i najbardziej spektakularną ze względu na podróż, jaką Rasmussen oraz dwójka Inuitów: Qaavigarsuaq Miteqiem i Arnarulunnguak odbyli psimi zaprzęgami. Przejechali dystans 18 000 km od północno-zachodniej części Zatoki Hudsona, poprzez przejście Północno-Zachodnie, Alaskę aż po Czukotkę znajdującą się po zachodniej stronie Cieśniny Beringa. Podczas tej podróży Rasmussen odwiedzał wszystkie społeczności inuickie zamieszkujące wzdłuż północnych wybrzeży Ameryki oraz w głębi lądu, spisując ich mity i wierzenia oraz zbierając eksponaty etnograficzne dla Muzeum Narodowego w Kopenhadze. Dzięki świetnej znajomości języka, a także wiedzy o zwyczajach Inuitów z Grenlandii, Rasmussen zyskał zaufanie rozmówców, zwłaszcza szamanów – najbardziej szanowanych członków plemion. Rasmussen uczestniczył we wszystkich aspektach życia Inuitów, ale równocześnie rejestrował i interpretował rzeczywistość z dystansem antropologa. Wielka podróż psim zaprzęgiem to fascynująca opowieść o zachwycie innością kulturową i jej głębokim zrozumieniu. Arktyka Rasmussena to nie lodowa pustynia ziejąca pustką i śmiercią, ale przestrzeń kipiąca życiem, posiadająca własną historię i kulturę, którym należy się szacunek. Knud Rasmussen (1879–1933) – duński podróżnik, badacz Arktyki i etnograf. Syn duńskiego pastora oraz grenlandzkiej Inuitki. Dzięki przebywaniu wśród grenlandzkich towarzyszy zabaw w naturalny sposób opanował trudny język grenlandzki oraz technikę powożenia psim zaprzęgiem. Zorganizował szereg wypraw do nieskolonizowanego regionu Grenlandii Północnej. Dzięki spektakularnym ekspedycjom Rasmussen zyskał status duńskiego bohatera narodowego, a w życiu zawodowym zdobył uznanie jako badacz i pisarz, m.in. poprzez otrzymanie tytułu doktora honoris causa Uniwersytetu Kopenhaskiego w 1924 roku oraz Uniwersytetu w Edynburgu w 1927 roku. Był niekwestionowanym światowym autorytetem w kwestiach grenlandzkich. Zmarł niespodziewanie wskutek infekcji żołądkowej, której nabawił się podczas ostatniej ze swoich ekspedycji.