System polityczny, prawo i konstytucja Królestwa Polskiego 1815-1830. W przededniu dwusetnej rocznicy unii rosyjsko-polskiej

Nawet w naszej polskiej narracji historycznej, która wprost ugina się pod ciężarem mitów służących często doraźnym celom politycznym, rzadko zdarza się taka przepaść między mniemaniem historycznym a wiedzą zbudowaną na fundamencie rzetelnych i obiektywnych badań źródłowych. Unia rosyjsko-polska, bo o niej jest przecież ta książka, jest w dziedzinie badań białą plamą, a w dziedzinie mniemania czarną dziurą. Innymi słowy, przeciętny Polak nie ma o tym okresie praktycznie żadnej wiedzy, a jego przeświadczenia, wsparte na nauce historii i języka polskiego w szkole polskiej, od podstawówki począwszy, na liceach skończywszy, dają się zredukować do prostego „be” i „cacy”, gdzie „be” są oczywiście prymitywni Moskale, a „cacy” walczący o wolność monolit narodu polskiego. Ten okres naszych dziejów wymaga rzetelnych badań, wolnych od typowych dla mitu i baśni uproszczeń, i pobudzania emocji. Wymaga po prostu rozumnego, metodycznego opowiedzenia od nowa. Jasne, że polityczność bieżąca temu nie sprzyja. Historia stosunków polsko-rosyjskich pełna jest krzywd, o których każda ze stron snuje odrębną opowieść. Prywatnie Polacy i Rosjanie potrafią ze sobą rozmawiać, robić interesy, nawet znaleźć wspólnego wroga i bliskich przodków. Na szczeblu politycznym dialog zmienia się w monolog. Po obu stronach do głosu dochodzą kompleksy i przeświadczenie o wyszości jednych nad drugimi. Autorzy tej książki: Lech Mażewski, Dariusz Szpoper, Paulina Łazor, Wojciech Turek, Piotr Żywiecki, Piotr M. Pilarczyk, Michał Gałędek, Bronisław Sitek, Jakub J. Szczerbowski, Anna Klimaszewska, Tomasz T. Majer, Piotr Majer, Adam Wielomski, Jacek Bartyzel, Andrzej Sylwestrzak i Marcin Michalak nie tylko inicjują tak potrzebne badania nad dziejami unii polsko-rosyjskiej, ale stawiają na ich drodze milowe kroki. Warto się nad tą książką pochylić nie tylko po to, by zdobyć rzetelną wiedzę o tym, co było i pozbyć się zaśmiecających mózgi mitów, ale przede wszystkim po to, by zobaczyć polską współczesność i nas samych na progu XXI wieku. Kto wie, czy nie powinniśmy intensywniej szukać rozumu, którego nie umieli znaleźć nasi przodkowie…