Rewolucja cyfrowa muzyki. Filozofia muzyki

Filozofia muzyki, jak i w ogóle filozofia sztuki, nie jest zakorzenioną dyscypliną akademicką. Wyłania się raczej sporadycznie w pewnych historycznych okolicznościach, kiedy dochodzi do decydujących zmian w praktyce muzycznej i konieczne staje się określenie na nowo, czym jest muzyka. Tak było w przypadku symfonii, która wykształciła się jako gatunek ponad dwieście lat temu i zmieniła znaczenie muzyki instrumentalnej. Coś podobnego miało miejsce sto lat temu wraz z odejściem od tonalności, kiedy narodziła się idea Nowej Muzyki jako współczesnej muzyki artystycznej. Wydarzeniem, które dzisiaj kieruje zainteresowanie filozofii w stronę muzyki, jest rewolucja cyfrowa. Kwestionuje ona dominujący wzór autoopisu muzyki oraz jej rzeczywistą ambicję artystyczną. Rewolucja cyfrowa w Nowej Muzyce jest tematem niniejszej analizy muzycznofilozoficznej. W książce „Rewolucja cyfrowa w muzyce. Filozofia muzyki” Harry Lehmann opisujące estetyczne i instytucjonalne konsekwencje przemian technologicznych w nowej muzyce. Od czasu ukazania się wersji niemieckiej w 2012 roku publikacja pozostaje przedmiotem kontrowersji. Sceptycyzmowi części środowiska towarzyszy entuzjazm młodych kompozytorów, przedstawicieli pokolenia „cyfrowych tubylców”, na których twórczości Lehmann się skupia.   Harry Lehmann – filozof, mieszka i pracuje w Berlinie. W swych pracach teoretycznych zajmuje się zjawiskami z pól estetyki, filozofii sztuki, filozofii, muzyki, teorii systemów i teorii społecznej. Autor artykułów krytycznych i esejów o sztuce współczesnej, literaturze i nowej muzyce.