Po ludobójstwie. Eseje o języku, polityce i kinie

W Polsce Pasolini rozpoznawany jest przede wszystkim jako reżyser filmowy, w mniejszym stopniu jako poeta. Oczywiście znane są jego sympatie polityczne – lewicowy radykalizm, a także poglądy na współczesną obyczajowość; tu pamięta się o jawnie deklarowanym homoseksualizmie artysty oraz jego licznych kłopotach z cenzurą i włoskim wymiarem sprawiedliwości. A wreszcie Pasolini to także tragiczna śmierć – potworny mord na plaży w Ostii, którego zleceniodawców nigdy nie odnaleziono i nie osądzono. Mniej więcej tak właśnie przedstawia się znajomość hasła „Pasolini” w Polsce. Kilka marnych klisz i komunałów podszytych skandalem i sensacją to niewiele jak na osobę, o której Susan Sontag twierdziła, że jest najbardziej rozpoznawalną postacią włoskiej kultury po II wojnie światowej. Czas odkryć Pasoliniego w Polsce na dobre. Pier Paolo Pasolini (1922–1975) – włoski reżyser, scenarzysta, powieściopisarz, poeta, dramaturg, eseista, krytyk filmowy i teoretyk sztuki. Autor 12 filmów fabularnych, z których najbardziej znane to Włóczykij, Król Edyp, Medea oraz Salo, czyli 120 dni Sodomy. Zaangażowany politycznie, deklarujący swe przywiązanie do tradycji myślowej A. Gramsciego nie przynależał do żadnej z wpływowych grup, zajmując miejsce osobne w intelektualnym pejzażu swego czasu. W ostrej publicystyce opisywał przemiany kulturowe lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych: zanik proletariatu, pojawienie się społeczeństwa konsumpcyjnego i jego nowej obyczajowości. Walczył o tożsamość włoskiej lewicy idąc pod prąd intelektualnych mód i politycznej pragmatyki.