Ostatni pokój

Rok 1990. Ewa Wojciechowska, 45-letnia wdowa i dyrektorka miejscowego domu kultury, wiedzie spokojne życie w małym miasteczku nad Wisłą. Mieszka z sędziwymi rodzicami i nastoletnią córką Kamą. Niespodziewane pasmo wydarzeń całkiem zmienia świat głównej bohaterki: najpierw dostaje „paczkę z zaświatów”, która okazuje się cenną pamiątką po prababci Florentynie (przedwojennej warszawiance), wkrótce potem w jej życiu pojawia się Rafał – miłość sprzed lat. Niestety radość z odzyskania kosztowności i budzącego się na nowo uczucia do Rafała zostają zmącone widmem bezrobocia. Ewa traci ukochaną pracę, nie może pogodzić się z nową rzeczywistością i niesprawiedliwością. Coraz częściej ucieka do „ostatniego pokoju” – domowej graciarni, w której z umiłowaniem myszkuje i natrafia nie tylko na rodzinne pamiątki, ale także na kosztowności po żydowskim jubilerze Jagodzie. Praca domorosłego archiwisty coraz bardziej ją pochłania. Wreszcie trafia na trop wielkiej rodzinnej tajemnicy przez lata skrzętnie zamiatanej pod dywan.