Kino swoimi słowami

„Swoimi słowami”   –  tak  nazwałem  felietony,  które  piszę   dla miesięcznika  „Kino”   od  lat  dziewięćdziesiątych.  One  właśnie  – choć   nie  tylko,  także  teksty  z  „Gazety  Wyborczej”   –  składają   się na  tę   książkę.  Nie  są   to  klasyczne  recenzje  ani filmoznawcze analizy,  choć   znajdują   się   wśród  nich  portrety  wybitnych reżyserów  i  interpretacje  znaczących  filmów.  Uprzedzam: w  tych  tekstach  pełno  jest  mnie.  Są   też   ludzie,  którzy  byli mi  bliscy,  książki,  które  czytałem  oraz  miejsca,  które  mnie fascynowały,  od  Nowego  Jorku  po  Indie.  Dużo  jest  tam  Polski, historii,  polityki,  religii  i  herezji  –  tego, czym  żyliśmy  w  ostatnim dwudziestoleciu.  I  coś   jeszcze,  bardzo  własnego.  A  wszystko  to w  związku  z  filmami,  choć   czasem  tylko  pod  pretekstem  filmu.   Fragment  rozdziału Krytyka  filmowa  –  racjonalizacja  przeżycia Tadeusz  Sobolewski (ur.  1947  w   Warszawie),  krytyk  i  prozaik. Po  ukończeniu  w  1970  polonistyki  na  Uniwersytecie  Warszawskim krótko  pracował   w  Filmotece,  potem  –  od  początku  lat  70.  – w  tygodniku  „Film”   i  odtąd  jego  twórczość   krytyczna  jest  stale obecna  w  polskiej  kulturze  filmowej.  Od  lat  80.  związany z  miesięcznikiem „Kino”,  którego  był   redaktorem  naczelnym w  latach  1990-1994,  od  1994  w  „Gazecie  Wyborczej”;  ponadto współ pracował   między  innymi  z  „Kulturą”,  „Literaturą”,  „Odrą”, „Tygodnikiem  Powszechnym”,  z  telewizyjnym  magazynem  „Kocham Kino”   (za  co dostał   nagrodę   PISF).  Opublikował   książki:  Dziennik dziennikarza:  stare  grzechy (1988),  Dziecko  Peerelu.  Esej  dziennik (2000),  Malowanie  na  Targowej (2003),  Za  duży  blask.  O  kinie współczesnym (2003),  Człowiek  Miron (2012).