Zielony koniec świata

Zieleń z obrazka. Zieleń, w którą otulone są uśmiechnięte twarze, płynące sylwetki, przebiegający jeleń, czerwone namioty i ONA. Zielone szczyty, zielone doliny, uśmiechy, czysta woda, jej twarz. Zaplątani w liście, omotani w gałęzie, w tańcu, nadzy. Zielona pierzyna spowija ich ciała, łaskocze stopy. I ona znowu tam jest, stoi na uboczu, spogląda nieśmiało, jakby wiedziała, że kiedyś na nią spojrzę. Oddycham zielenią, piję ją, czuję, jak przenika pory mojej skóry i zaczyna płynąć w moim krwiobiegu. Dałem się zaczarować, opętać… Czyja to wina? Ale niech tak będzie, byle z nią i byle w tej zielonej mgle. Uspokajam się, serce bije i tylko nie rozumiem, czemu na ustach tego mężczyzny siedzi konik polny.