Natura Wszechświata

Od kiedy w roku 1929 Amerykański astronom Edwin Hubble obserwując przez teleskop odległe mgławice rozpoznał w nich podobne Drodze Mlecznej galaktyki przypuścił, że Wszechświat nie jest tak stabilny, jak wcześniej sądzono, ale znajduje się w ciągłym ruchu. W dodatku, pomierzone przesunięcie się ku czerwieni widm światłe tych galaktyk interpretowane na podstawie znanego prawa Dopplera wskazywać zaczęły, iż oddalają się od nas. Zaskoczeniem był wynik skonfrontowania odległości oglądanych galaktyk z ich prędkością oddalania się od nas. Okazało się, że im galaktyki dalej się od nas znajdują, tym prędzej się od nas oddalają. To odkrycie dało podstawy dla wypracowania nowej doktryny kosmologicznej zwanej teorią Wielkiego Wybuchu i konsekwentnie ideę rozszerzającego się Wszechświata. Jak wspomniano, mamy tu do czynienia z rodzajem przyspieszonej ucieczki odległych galaktyk, bo im dalej są od nas położone, tym szybciej wydają się od nas oddalać. W ten sposób interpretowane dane ukazały Wszechświat w którym obiekty oddalają się od nas radialnie, zatem uciekając od nas, rozbiegają się we wszystkie strony, a my nigdy nie będziemy w stanie ich dogonić. Rodzi się poczucie winy, czemuż tak prędko się oddalają. W dodatku te bliższe nie oddalają się tak prędko jak dalej od nas się znajdujące. No tak oczywiście jeśliby było odwrotnie i te bliższe oddalałyby się prędzej, w kosmosie zapanowałby chaos i galaktyki bliższe nas powpadałyby na te dalej położone. Można by się obawiać czy aby nie uciekają tak z naszego powodu, jednak wziąwszy pod uwagę, iż uciekają od nas nawet galaktyki, które powstały jeszcze znacznie wcześniej niż uformował się nasz Układ Słoneczny a wraz z nim i nasza planeta Ziemia. Zatem nie powinniśmy winić się za ten popłoch wśród galaktyk. Ogólnie przyjęte hipotezy na temat powstania Wszechświata również są niewystarczalnie wytłumaczone. Ogólnie mówi się, iż początkiem Wszechświata był Wielki Wybuch, że Wszechświat sam w spontanicznym epizodzie się narodził. Ale z jakiej przyczyny?  Czy spontaniczne narodziny są przyczyną, iż pojawia się coś w zamian niczego. Zamierzeniem autora jest ukazać na łamach tej książki spójny obraz narodzin i natury Wszechświata, nie stwarzając tym aury tajemnicy czy posmaku sensacji. Książka przedstawia jedność w tworzeniu i współdziałaniu wszystkich elementów przeogromnego organizmu jakim jest Wszechświat i o wciąż niejasnym przeznaczeniu. W ukazanym modelu pospolite, dobrze znane siły grawitacji, elektromagnetyzmu oraz obu sił jądrowych kształtują strukturę postrzegalnego świata i definiują naturę wszechrzeczy. Jeśli czytelnicy uznają, że książka ukazuje ów model w przystępny, interesujący sposób, spełni ona postawione przed sobą zadanie. Wszechświat, jaki autor opisuje nie zawiera tajemnic. Przedstawia naturę narodzin Wszechświata, który zaistniał w wyniku pojawienia się osobliwości, tego zjawiska kosmicznego dającego początek znanym już z astronomicznych obserwacji mało jeszcze zbadanym ciałom kosmicznym zwanym czarnymi dziurami. Pojawienie się osobliwości, jak wynikać to będzie z wywodu, w oczywisty sposób tłumaczy dotąd iluzoryczne i niewyjaśnione fenomeny inflacji czy splątania kwantowego. Bez wątpienia przedstawienie Wszechświata opisane w niniejszej książce uznać można za uproszczoną interpretację rzeczywistości widzianą oczyma autora i niekoniecznie musi ona oddawać wiernie detali rzeczywistego obrazu. Czytelnicy mogą odnieść się do wszystkiego, o czym autor napisał krytycznie by wrócić do świata „ptolemejskich epicykli”, niewyjaśnionych i fragmentarycznych, niczym odbicia w rozbitym zwierciadle, obrazu świata jaki prezentują dotychczas liczne publikacje. W wyniku owej fragmentacji i braku spójności obrazu stanu wiedzy o Wszechświecie jaki znajdujemy w wielu, jak nie w większości wydanych dotąd książek, powstał kryzys paradygmatu we współczesnej nauce. Wynika on z konserwatyzmu zapatrywań jak i braku mechanizmów pozwalających nowym ideom znajdować drogę do szerszego uznania i możliwości testowania owych idei. Autor ma nadzieję, iż niektórych z czytelników poruszy przedstawiony poniżej obraz Wszechświata, wzbudzi wątpliwości, co do tradycyjnych sposobów pojmowania i skieruje ku alternatywnym interpretacjom rzeczywistości na podobieństwo do poszukiwań nowych dróg w poezji czy malarstwie. Nauka i sztuka stanowią bowiem spójny pień intelektualnej działalności człowieka.