Księga Sędziów Rabina Cylkowa

Księga Jozuego w tłumaczeniu Izaaka Cylkowa ukazała się drukiem w roku 1913, a więc już po śmierci Izaaka Cylkowa. To pośmiertne wydanie, podobnie jak w wypadku większości tłumaczeń Izaaka Cylkowa, pochodzi z drukarni Józefa Fischera w Krakowie. Księga Sędziów jest siódmą księgą Biblii Hebrajskiej, drugą następującą po Torze – a tym samym po Księdze Jozuego. Wpisuje się w sekwencję Ksiąg Jozuego, Samuela i Królewskich, które wraz z ostatnią księgą Tory tworzą najbardziej wyrazistą serię ksiąg tradycji biblijnej, zwanej często „deuteronomiczną”. Księga opisuje historię ludu Izraela w trzech pierwszych wiekach od osiedlenia się w Ziemi Obiecanej, od następcy Mojżesza – Jozuego i jego podbojów aż do ustanowienia królestwa opisanego już w Księgach Samuela. W okresie tym przywódcami izraelskimi byli sędziowie – rozumiani w kontekście Księgi Sędziów głównie jako „liderzy wojskowi”, dowodzący ludem w trudnych czasach rozlicznych kryzysów. Autor lub autorzy Księgi relacjonują te kryzysy jako powtarzające się cykle, rozpoczynające się od odejścia ludu od wierności Jahwe, co skutkuje karami spadającymi na lud, przede wszystkim w postaci dopuszczenia do ataków wrogów. W tych momentach społeczność, przygnieciona ciężarem wojen, pokutuje za swoje winy i błaga Jahwe o łaskę. Dzięki łasce boskiej pojawia się jednak zawsze wtedy przywódca (Szofet – Sędzia), który wyzwala lud od wrogów i rozpoczyna się czas pomyślności i rozkwitu. Potem jednak lud powraca do dawnych grzechów i popada na nowo w niełaskę Stwórcy.