Homo diabolicus

Homo diabolicus to trzecia z serii książka Włodzimierza Bykowskiego traktująca o naturze ludzkiej, tym razem analizowanej z perspektywy antropologii kulturowej, religioznawstwa, historii sztuki i kultury, a nawet futurologii. Nie brakuje w niej również przykładów z zakresu antropologii porównawczej, które służą autorowi do podważania obiegowych – i jak się okazuje nieprawdziwych – mitów dotyczących człowieka. Podobnie jak poprzednie książki wydane przez Wydawnictwo Region w ramach Biblioteki Apeironu, najnowszy tytuł jest napisany bardzo przystępnym językiem i to pomimo sięgania niekiedy do przykładów z zakresu nauk ścisłych. Bardzo często możemy też znaleźć odwołania do znanych filmów. Cechą charakterystyczną pisarza jest bezkompromisowość w formułowaniu oryginalnych myśli popartych dużą ilością faktów i argumentów. Pytanie czy człowiek jest z natury zły albo dobry stawiało sobie wielu myślicieli. Aby odpowiedzieć na takie pytanie Bykowski dociera do źródeł etyki i religii wykazując, że ich pojawienie się jest najprawdopodobniej związane z realizacją biologicznych lub ewolucyjnych celów. Odwołując się do Mircea Eliade analizuje sposoby zaspokajania potrzeby sacrum. Przykłady znajduje nie tylko w religii, ale w całej kulturze. Biegle porusza się w tematyce z zakresu historii sztuki i kulturoznawstwa wykazując związki pomiędzy rozmaitymi nurtami intelektualnymi i popkulturowymi. Jak się okazuje najczęściej łączy je niewidzialna nić zła. Najnowsza książka Homo diabolicus – podobnie jak poprzednie (Dyktatura absurdu, Natura humana) – z pewnością zasługuje na lekturę, ponieważ nie tyle daje jednoznaczne odpowiedzi co raczej skłania czytelnika do refleksji.