Bez krzywych luster

Książka utrzymana jest w stylu popularnonaukowej eseistyki o zabarwieniu filozoficznym. W trzech esejach autor zastanawia się nad społecznymi mechanizmami prestiżu, stosunkiem prawdziwej wartości człowieka do „normatywnej” oraz motywami postępowania. Myśl „nic bardziej praktycznego niż dobra teoria” przewija się w próbie charakterystyki „sztuki życia”, wynikającej z prawidłowej oceny siebie i szeroko pojętego otoczenia.